در این نوشته در مورد جذابیت هایی که صنعت سینمای فرانسه و سینماهای آن دارد برای شما صحبت خواهیم کرد. سارا لیبرمن از فعالان سینما در فرانسه این مقاله را برای سایت travelandleisure نوشته است. با ما باشید.
من در سال تحصیلی که در فرانسه بودم از نزدیک در مورد اشتیاق فرانسوی ها به سینمای مولف چیزهای زیادی یاد گرفتم.چون معمولاً هنگام بعد از ظهر در محاصره سینماها و تئاترهای فرانسوی بودم که در نزدیک آپارتمان دانشجویی‌ام قرار داشت. در آن زمان فیلمهای ژاک ریوت، جیم جارموش و ویم وندرس را می دیدم و لذت می بردم. شانسی که آوردم این بود که در بهار همان سال جشنواره فیلم کن در فرانسه برگزار می شد و من فرصت را غنیمت شمردم و سوار بر قطار به سمت کوت دازور رفتم و ساعتها در سالن‌های کوچکی که در کوچه‌های پشت «Promenade de la Croisette» بودند با فعالان و علاقمندان سینما به گفتگو نشستم.
این جریان به دهه 1990 میلادی بازمی‌گردد، مدت‌ها قبل از اینکه پخش آنلاین تئاترهای کوچک، سراسر ایالات متحده آمریکا و فراتر از آن را در بر بگیرد. با این حال، در بازدیدهای اخیر که از پاریس داشتم، از پر رونق بودن سینماهای پاریس متعجب شدم که با تعداد زیادی از سینما و تئاتر در کنار پخش تولیدات داخلی، محصولات پرفروش هالیوود را هم برای مخاطبان پخش می کردند.
در دوران کرونا بسیاری از این سالن‌ها با مشکل مواجه شدند و برخی تعطیل شدند، اما دوستداران فیلم باز هم باعث خفظ بسیاری از آثار تاریخی سینمای شدند. جالب است که حتی با فشاری که از سوی نتفلیکس و آمازون ایجاد شده بود، همه فیلمها برای رقابت در کن ملزم به اجرای قوانین و سنت های فرانسوی بودند.
قبل از تعطیلی پنج سال پیش، سینمای La Pagode که در سایه برج ایفل قرار دارد، یکی از مهمترین مکانهای تماشای فیلم در شهر بود که با نمای الهام گرفته از معابد ژاپنی، صندلی های قرمز مخملی، دیوارکوب های به شکل مار و باغ با سایه های درخت بابمو در پشت محوطه اصلی سینما، از علاقمندان پذیرایی می کرد. این ساختمان در اواخر قرن نوزدهم به عنوان یک هدیه برای همسر یک مرد ثروتمند در نظر گرفته شده بود و از سال 1931 به عنوان خانه سینما و از اواخر دهه 1950 تا زمان بسته شدن آن بهشتی برای سینمای مولف در فرانسه بود. فیلم اورفئوس ساخته ژان کوکتو برای اولین بار در سال 1959 در آنجا به نمایش درآمد. در دهه 1970 هم کارگردان بزرگی به نام لوئیس مال به همراه برادرش وینسنت،کار تولید و برنامه ریزی برخی از جنجالی ترین فیلم های آن زمان را در این مکان به سرانجام رساندند.
خوشبختانه دو سال پس از بسته شدن این مرکز، یک علاقمند به سینما به نام چارلز کوهن در قامت یک ناجی برای تئاتر فرانسه ظاهر شد. او که یکی از غولهای املاک ساکن نیویورک و در ضمن عاشق سینماست، این ساختمان را خرید و قول داد آن را بازسازی کند. او ضمناً بزرگترین توزیع کننده فیلم های فرانسوی در ایالات متحده است و علاقه خاصی به حفظ سینمای سنتی دارد. کوهن به نشستن و دیدن تئاتر در کنار افراد دیگر اعتقاد زیادی دارد و در نظرش، وقتی فیلمی را به تنهایی تماشا می‌کنید یا در تلفنتان می بینید خیلی چیزها را از دست می دهید.
محله لاتین مرکز بزرگ ترین سینماها و تئاترهای تاریخی شهر پاریس است. از ساختمان سینمای champo با اتاق های نمایش کوچکش که در سال 1938 افتتاح شده است تا فیلیموتک در همسایگی آن که در سال 1956 جایگزین یک کاباره شد، در این محله هستند. champo کانون موج نو سینمای فرانسه بود که توسط فرانسوا تروفو و کلود شابرول به اوج رسید و در گذشته آن را «دانشگاه دوم» می‌نامیدند. این سینما امروز به دلیل سابقه اش در نمایش فیلمهای دوران طلایی سینمای پیشروی اروپا، بسیار معروف است.
مدت‌ها قبل از ظهور سینمای سه بعدی، بلوارهای بزرگ پاریس مملو از ساختمان های جذاب سینما بود که میزبان نمایش‌های پر زرق و برق فیلمهای روز بودند. سینمای مکس لیندر پانوراما که تاریخ افتتاح آن به سال 1912 برمی‌گردد، همچنان بزرگترین سینمای تک‌پرده ای در پاریس است که بیشتر فیلمهای پرفروش هالیوود را با 579 صندلی نمایش می‌دهد.
سینمای گرند رکس (Grand Rex) که از سال 1932 کار خود را در خیابان آغاز کرده است، میزبان اجراهای زنده و نمایش فیلم در سالن نمایش خود است که با ظرفیت 2702 نفر، بزرگترین سالن سینما-تئاتر در اروپا است. البته این سینما این روزها عمدتاً به فعالیتهای تجاری و درآمدزا می پردازد و این ساختمان عملاً به نقطه‌ای تبدیل شده است که بازدیدکنندگان در آن در قالب تورهای پشت صحنه، از پشت صحنه فیلمها بازدید می کنند.
سینمای Louxor Palais هم با سابقه حدود یک قرن معماری عجیبی دارد. ساختمان این سینما پس از سال‌ها بی‌توجهی، توسط ساکنان محلی و با کمک شهردار پاریس از ویرانی نجات یافت و پس از سه سال بازسازی نما و فضای داخلی با طرح و رنگ فرهنگ مصری، در سال 2013 بازگشایی شد.
اگر در محله لاتین از تپه ها به سمت مکان زیارتی ساکرکور( Sacré-Coeur) بالا بروید، به مرکز تئاتر و سینمای 28 با 92 سال قدمت می رسید. این مرکز که به دلیل نمایش فیلمهای سورئالیستی شناخته می‌شود، دارای چراغ‌های ژان کوکتو و فضای داخلی جذابی است که توسط طراح معروف الکساندر ترونر در دهه 1980 بازسازی شده است. وجود یک فضای نمایشگاهی در مورد تاریخ فیلم و یک بار و کافه که مجاور یک باغ زیبا هستند، این مرمز فرهنگی را برای شما دلپذیرتر خواهد کرد.
منبع: travelandleisure